Βουλιάζουμε...
Οι λόγοι που μας έφεραν έως εδώ δε φαίνεται να επηρέασαν τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε. Και επειδή δε μοιάζει να αλλάζουμε, μπορεί κανείς να μαντέψει προς τα πού κινούμαστε στο τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει.ΟΤΑΝ άλλες χώρες, μερικές από τις οποίες βρίσκονταν επίσης βαθιά στην οικονομική κρίση, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, κυριολεκτικά πλημμύριζαν το οδικό τους δίκτυο με φορτιστές για ηλεκτρικά αυτοκίνητα και προσέφεραν κίνητρα για την αγορά τους, εμείς τους βάζαμε φόρους πολυτελείας και τα εξαιρούσαμε από το μέτρο της απόσυρσης. Όσο για την εγκατάσταση φορτιστών, είχαμε ακούσει πολλά λόγια από υπουργούς και δημάρχους. Στην πράξη, όμως, η υλοποίηση σκόνταφτε τόσο στην εξεύρεση πόρων όσο και στη νομοθεσία. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Δήμος Αθηναίων, για παράδειγμα, είχε να κάνει με ένα βασιλικό διάταγμα που δεν προέβλεπε καμία άλλη τοποθέτηση στα πεζοδρόμια, πέρα από τα τραπεζοκαθίσματα των ζαχαροπλαστείων! Έτσι, μέχρι να σχεδιαστεί φορτιστής σε... σχήμα καρέκλας, υποθέτουμε ότι όλοι βολεύονταν με το βασιλικό διάταγμα, αντί να το στείλουν στον κάλαθο των αχρήστων. Αντίστοιχα, δεν υπήρχε πρόβλεψη για θέση φόρτισης στο δρόμο, καθώς οι τρεις προβλεπόμενοι χώροι στάθμευσης αφορούσαν τους διερχόμενους οδηγούς, τους μόνιμους κατοίκους ή τους αναπήρους...
Αν, λοιπόν, κάποιοι άλλοι λαοί διακρίνονται από το λεγόμενο «can do mentality», δηλαδή τη νοοτροπία εκείνη που θα αναζητήσει κάθε πιθανή λύση προκειμένου να υλοποιηθεί ο στόχος, εμείς ξεκινάμε με τη φράση «κατ' αρχάς δε γίνεται», και επιδεικνύουμε μια μοναδική ευελιξία σκέψης, προκειμένου να επιχειρηματολογήσουμε γιατί δεν πρέπει να μετακινηθούμε από την απραξία μας. Ευτυχώς, η ιδιωτική πρωτοβουλία στην προκειμένη περίπτωση ξεπέρασε τους σχετικούς σκοπέλους, και πλέον η πρώτη αλυσίδα φορτιστών στην Αθήνα είναι γεγονός.
«Να που γίνεται κάτι» είναι η σκέψη πολλών κάθε φορά που γίνεται κάτι καλό, θέλοντας ίσως να πιαστούν από κάποια θετική είδηση ύστερα από τόσες σφαλιάρες που έχουμε φάει. Εκεί, πάντως, που θα περίμενε κανείς, ύστερα από τα παθήματά μας, πως θα έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, είναι η νοοτροπία που λειτουργεί το κράτος. Κι όμως, όλοι μέσα από τις εμπειρίες μας επιβεβαιώνουμε ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. «Ακόμη χρειάζεται το γρηγορόσημο για την έκδοση πινακίδων» έλεγε τις προάλλες στέλεχος αντιπροσωπείας, σε μια περίοδο που οι ταξινομήσεις έχουν πέσει στο ένα πέμπτο των καλών εποχών. Πώς, όμως, να περιμένεις από τον απλό υπάλληλο κάτι διαφορετικό, όταν η ηγεσία των υπηρεσιών κινείται στην ίδια λογική;
Το ίδιο στέλεχος συνέχισε να εξιστορεί μια περίπτωση ενός επιχειρηματία που πριν από κάμποσα χρόνια δέχθηκε την επίσκεψη δύο υπαλλήλων του ΥΠΕΧΩΔΕ ζητώντας έκαστος από 1.000 ευρώ το μήνα για να κάνουν τα στραβά μάτια σε μια παράνομα τοποθετημένη επιγραφή στην ταράτσα του κτιρίου της επιχείρησής του. Γνωρίζοντας, προσωπικά τον αρμόδιο υπουργό, ο επιχειρηματίας σκέφτηκε να καταγγείλει το γεγονός και να ξεμπερδέψει μια για πάντα. «Πόσα σου ζητάνε;» τον ρώτησε ο υπουργός. «Δώσ' τους τα, μωρέ - δεν είναι τίποτα για σένα. Τα παιδιά δεν πληρώνονται καλά» κατέληξε, αφήνοντας τον επιχειρηματία άναυδο.
Εύλογα εξοργίζεσαι με τη συγκεκριμένη νοοτροπία, που έχει εξαπλωθεί σε όλες τις βαθμίδες του ελληνικού Δημοσίου, όμως στην προκειμένη περίπτωση πρωτίστως θα έπρεπε να θυμώνουμε με τον επιχειρηματία, που εν γνώσει του παραβίασε το νόμο και στη συνέχεια περίμενε ότι ο φίλος του υπουργός θα νομιμοποιούσε την πράξη του. It takes two to tango. Πίσω από κάθε φακελάκι, πίσω από κάθε συναλλαγή, υπάρχει κάποιος πρόθυμος να πληρώσει ένα βολικό τίμημα για να κάνει τη δουλειά του - τις περισσότερες φορές σε βάρος του διπλανού του. Με τέτοια μυαλά, είμαστε άξιοι της τύχης μας..._ Μ. Σ.